اختلال دیسفوریک پیش از قاعدگی و اختلال سندرم پیش از قاعدگی
با اختلال دیسفوریک پیش از قاعدگی و اختلال سندرم پیش از قاعدگی آشنا شوید
سندرم پیش از قاعدگی (Premenstrual Syndrome) مجموعه ای از علایم شامل اختلال خلقی خفیف و علایم فیزیکی می باشد که پیش از شروع قاعدگی (اواخر فاز لوتئال) آغاز شده و با شروع آن پایان می یابد. شیوع این سندرم حدود 75% می باشد. فرم شدید PMS، اختلال دیسفوریک پیش از قاعدگی (PMDD) نامیده می شود. در این اختلال شدت علایم به حدی است که با کار فرد تداخل نموده و بر روابط اجتماعی او تاثیر می گذارد. افکار خودکشی و علایم فیزیکی شدید ممکن است بروز نماید. حدود ۳ تا ۵ درصد زنان دچار این اختلال می شوند.
اختلال دیسفوریک پیش از قاعدگی و اختلال سندرم پیش از قاعدگی
علت اختلال سندرم پیش از قاعدگی
علت اصلی PMS مشخص نیست. به نظر می رسد کاهش عملکرد سروتونین در اثر تغییرات طبیعی هورمونی طی سیکل قاعدگی عامل بروز علایم باشد. تغییر در میزان یا حساسیت دیگر ناقل های عصبی مثل گاما-آمینو بوتیریک اسید (GABA)، بتا-اندورفین و سیستم آلفا-آدرنرژیک نیز ممکن است نقشی در بروز سندرم پیش قاعدگی داشته باشد.
علایم اختلال سندرم پیش از قاعدگی
شایعترین علایم فیزیکی PMS عبارتند از: نفخ شکم، آکنه، ادم (ورم) قوزک پا، درد کمر، حساسیت و تورم پستان، یبوست، اسهال، خستگی، پرخوابی یا بی خوابی، سر درد، افزایش میل به غذاهای شیرین یا شور، درد عضلات و مفاصل، تهوع و استفراغ و افزایش وزن. علاوه بر این، علایم رفتاری و روانی این بیماری شامل نگرانی و ناراحتی، اضطراب، گریه کردن، کاهش کارایی، افسردگی یا احساس ناامیدی، اختلال تمرکز، تمایل به تنهایی و قطع روابط اجتماعی، آشفتگی و افکار خودکشی می باشد.
تشخیص اختلال سندرم پیش از قاعدگی
تشخیص سندرم پیش از قاعدگی، از طریق معاینه فیزیکی کامل و سایر علل بروز علایم و گرفتن شرح حال جامع صورت می گیرد. مهم ترین اختلالاتی که باید رد شوند عبارتند از: دیسمنوره، کیست های تخمدان، فیبروئیدهای رحمی، گالاکتوره، اختلال تیروئید و آندومتریوز می باشد.
احتمال وجود اختلال زمینه ای خلقی و عاطفی را باید در نظر گرفت، چرا که در بسیاری از موارد بین این اختلالات زمینه ای و اختلال سندرم پیش قاعدگی همراهی وجود دارد. ممکن است علایم، تشدیدی از یک اختلال روانی زمینه ای در فرد باشد که در این صورت PMS محسوب نمی شود.
همچنین بخوانید: کاهش اختلالات قاعدگی با روش های طبیعی
تشخیص اختلال دیسفوریک پیش از قاعدگی
انجمن روانپزشکی آمریکا معیارهایی را برای تشخیص PMDD تعریف کرده است که به شرح زیر است.
الف- طی یک سال گذشته، در اکثر سیکل های قاعدگی، علایم ذکر شده در قسمت ب در طول هفته آخر فاز لوتئال بروز نموده و طی چند روز از شروع فاز فولیکولی بهبود یافته است. در زنان دارای سیکل های قاعدگی، این فاز مطابق است با هفته قبل از شروع قاعدگی و چند روز پس از شروع آن (در زنان فاقد سیکل های قاعدگی که هیسترکتومی نموده اند، تعیین این فازها نیاز به اندازه گیری سطح هورمون های جنسی دارد.)
ب- حداقل ۵ مورد از علامت های زیر در هر فاز علامت دار وجود داشته است که حداقل یکی از این علایم، مورد ۱، ۲، ۳ یا ۴ بوده است:
1- حساسیت عاطفی واضح (مثلا احساس ناگهانی ناراحتی، تحریک پذیری و گریه)
2- تحریک پذیری و ناراحتی واضح و پایدار
3- اضطراب بارز و فشار روانی
4- خلق افسرده به طور واضح، احساس ناامیدی یا افکار خودکشی
5- کاهش علاقه به فعالیت های معمول روزانه (کار، ارتباط با دوستان، انواع سرگرمی)
6- خستگی زودرس یا کاهش انرژی به طور واضح
7- احساس اختلال در تمرکز
8- تغییر بارز در اشتها، پرخوری یا تمایل به نوعی خاصی از غذا (مثل شیرینی)
9- پرخوابی یا بی خوابی
10- علایم فیزیکی که قبلا ذکر شد
ج- این اختلال به طور جدی با کار و فعالیت های روزانه و روابط اجتماعی فرد تداخل می کند.
د- این اختلال نباید تشدید علایم یک اختلال زمینه ای دیگر مثل افسردگی ماژور، اختلال پانیک، کج خلقی (Dysthymia) یا اختلال شخصیتی باشد.
ه- شاخص های الف، ب، ج و د با ثبت روزانه علایم طی حداقل ۲ سیکل علامت دار تایید شود.
اختلال دیسفوریک پیش از قاعدگی و اختلال سندرم پیش از قاعدگی
درمان اختلال دیسفوریک پیش از قاعدگی و اختلال سندرم پیش از قاعدگی
درمان PMS و PMDD باید علایم را رفع نموده و کیفیت زندگی را بهبود بخشد. درمان ها به دو صورت غیر دارویی و دارویی انجام می گیرد.
درمان غیر دارویی
در زنانی که دارای علایم خفیف تا متوسط هستند، می توان به مدت ۲ ماه درمان غیردارویی را امتحان نمود.
اقدامات غیردارویی بکار رفته عبارتند از:
- کاهش مصرف کافئین
- کاهش مصرف سدیم (نمک)
- ورزش منظم
- کلسیم با دوز1200 mg در روز
- پیریدوکسین (ویتامین ب ۶) با دوز 50-100 mg در روز
- ویتامین ای در رفع حساسیت پستان
درمان دارویی
در صورت پایدار ماندن علایم با وجود درمان غیردارویی و نیز در صورت بروز علایم دیسفوریک، درمان دارویی ضروری خواهد بود.
- داروهای ضد افسردگی مهارکننده اختصاصی برداشت سروتونین (SSRIs) خط اول درمان دارویی محسوب می شوند.
- ونلافاکسین (Venlafaxine) و کلومپیرامین (Clomipramine) دو داروی ضد افسردگی غیر SSRI هستند که در رفع علایم PMDD موثر بوده اند. شاید دلیل این امر، اثر زیاد این دو دارو بر سروتونین باشد.
- داروهایی که بیشتر بر برداشت نورآدرنالین اثر می گذارند (مثل ضدافسردگی های سه حلقه ای از جمله دزی پرامین)، در رفع علایم دیسفوریک تاثیر چندانی ندارند.
- آلپرازولام (Alprazolam) و بوسپیرون (Buspirone) ممکن است در درمان زنانی که علایم خفیف به ویژه اضطراب، تحریک پذیری و بی خوابی دارند موثر باشد.
- همه داروهای مذکور را می توان به صورت مداوم و یا فقط در فاز لوتئال (۱۴ روز پیش از قاعدگی) مصرف نمود.
- در صورت مصرف آلپرازولام به صورت متناوب (فاز لوتئال)، موقع قطع کردن باید آن را taper down (قطع تدریجی) نمود. این کار را می توان طی ۲ روز پس از شروع قاعدگی انجام داد.
از شما متشکریم که تا انتهای این مقاله با ما همراه بودید. سوالات خود را در قسمت “نظرات” با ما در میان بگذارید، همچنین اگر ایده یا نظری در رابطه با این مطلب دارید، خوشحال می شویم آن را با ما در میان بگذارید.
گل مغربی را با خواص بهبود سندرم پیش از قاعدگی و مشکلات دوران یائسگی، درمان اختلالات تنفسی، تسکین سردردهای عصبی و میگرن، بهبود روماتیسم های مفصلی، کمک به درمان اختلالات کلیوی، رفع التهاب، بهبود سریع زخم و رفع امراض پوستی و انواع امراض عفونی، بدون هیچ اسانس و افزودنی شیمیایی، از فروشگاه عطارک تهیه نمایید.
